ทำยังไงให้มีความสุขคะ

สวัสดีค่ะ เราอายุ13ปีนะคะ คือก่อนที่เราจะมีอาการแบบนี้ ตอนเด็กๆ เราเคยโดนพ่อตบปากจนเลือดออก ตอนนั้นเราเด็กมาก แล้วก็ตีก้นเราจนไม้บันทัดหัก แล้วแม่ก็จะมาด่าเราอีกว่า 'สมควรแล้ว ทำตัวเอง!' ถึงจะเด็กมาก แต่เราก็จำได้ดี แล้วตั้งแต่เราจำความได้ เราก็จะโดนย่าด่าทุกวัน นินทาแม่เรา ด่าเราถึงโครตพ่อโครตแม่จนป.5 เพียงแค่เราขี้เกรียจ ตบหน้าเราก็มี แล้วอาเราก็เคยชี้หน้าด่าว่า 'ไม่ใช่หลานกู แล้วก็หัวเราะ เราก็ไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิด เพราะเราเด็กมากๆ พออาเราซื้ออะไรมาเขาก็จะไม่ให้เรากิน บอกย่าเราด้วยว่า 'อย่าให้มันกิน' ย่าเราบอกเราเอง ย่าเราก็พูดว่า 'ที่จริงแล้วอาเขาไม่ให้กินหรอกนะ อ๊ะ ย่าให้กิน' มันเป็นแบบนี้มาแม่กับย่าเราด่ากันตลอด แม่เราชอบเก็บข้าวของจะออกบ้านหลังนั้น เราก็ได้แต่เก็บของช่วยหิ้วของช่วยแม่ จนเราป.5รึป.4นิ่แหละพ่อกับแม่เราทะเลาะกันแรงมากจนพ่อก็เกือบทำร้ายแม่  แต่เราวิ่งไปห้ามพ่อ  ร้องไห้ทั่งน้ำตา 'พ่ออย่าทำอะไรแม่เลยนะ' มันใช่ครั้งแรก แต่เราก็จำไม่ใด้ว่าตอนไหนบ้าง พอหลางๆ แล้วเวลาก็ผ่านไป เราอยู่แต่ในบ้าน เพราะบ้านเรามันติดกับป่ามั่งเลยไม่มีเพื่อน เราเริ่มคุยคนเดียว จนอาเราที่ไปรับจากโรงเรียนสังเกตุได้ (ตอนนั้นอากลับมาคุยกับเราแล้ว) เวลาเราทำความสะอาดบ้านรึทำอะไรเราก็จะคุยคนเดียวออกมาแสดงเป็นบทละครในหนังที่เราสร้างขึ่น ชอบเก็บตัวเงียบ ครอบครัวเราชอบบอกเราว่า เราเป็นเด็กเก็บกดซึ่งเราก็ไม่คิดอะไรจนเราย้ายมาบ้านยาย ตอนนั้นเราลงเฟสด่าย่าในเฟสเพราะมันคับแค้นใจ แล้วเราก็เริ่มรู้สึกตัวเราเล่าเรื่องนี้ให้น้องฟังแล้วเราก็ร้องไห้พอกลับมาคิดดู เราทนได้ไงวะ เราเจอขนาดนี้เลยหรอ แล้วตอนนั้นมันก็รู้สึกอยากตาย เริ่มตั้งแต่วันนั้นเราไม่มีความสุขอีกเลย คุยคนเดียว ด่าตัวเองในใจประมาณ เรา :ไม่มีความสุขเลยวะ อีกใจ : ไปตายดิ มันไร้ค่า เรา : เออ ไปในก็ไป อีกใจ : ไล่กูหรอห๊ะ ด่ากันเถียงกันมาแบบนี้เรือยๆ จนมาอยู่ดีๆก็ร้องไห้ ทำความสะอาดบ้านแล้วก็ร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ จนเราเคยมีปัญหาที่โรงเรียน เราทำร้ายข้าวของในโรงเรียน กรี๊ดร้องเสียงดัง ตัวสั้นร้องไห้ ใครมาแกะมือก็ไม่หาย ซึ่งเราแสดงเรามีสติแต่เราแค่แสดง เล่นไปเล่นมาจนมันเป็นความรู้สึกตัวสั้นจริงๆ ความคับแค้นใจจริงๆ แต่ยังมีสติแต่เหมือนครูประจำชั้นรู้ทันบอกว่าเราเรียกร้องความสนใจ มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วเราก็ย้ายร.รมาม.1จิตตก เหนือยกายเหนือยใจ อยากตาย ท้อแท้ มันก็เริ่มมีจนเราจะย้ายร.รซะ เราเคยนั่งทำสมาธิอยู่ห้องประชุมแล้วก็นึกถึงผู้หญิงกับผู้ชายมานั่งปลอบเรา'ไม่เป็นไรนะคนเก่ง'แล้วเราก็ร้องไห้แต่พยายามไม่ให้ใครรู้ จนตอนนี้เราก็เจอปัญหาโดนล้อ แล้วก็จะไปฆ่าเขาจะไปตีเขาเกิดความแค้น คิดแต่เรื่องฆ่าเรื่องทรมาณพวกมัน จะทำยังไงให้มันตายให้มันทรมาณที่สุด ตอนนี้ก็อารมณ์ร้อนโมโหง่ายใครขัดใจละแล้วชอบด่าทั่งในใจและพูดตรงๆ ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงให้มีความสุขสั้กที ตั้งแต่เล่าเรื่องนั้นให้น้องฟังก็ไม่มีความสุขอีกเลยค่ะ ;_; รึเราเป็นโรคอะไรรึเปล่าคะ ฮือ